Geduld...

Het is eindelijk zover, het is eindelijk gebeurd! Het moest er van komen, maar nu het gebeurd is, zijn wij heeeeeel gelukkig. En de één al wat gelukkiger dan de andere. Aja, dat is wel logisch hoor. Want het begon echt lang te duren. En geduld is nu misschien niet echt onze sterkste kant. Toch niet op dit gebied. Pas op, we doen ons best en eigenlijk doen we dat ook niet slecht (al zeg ik het zelf...). En het is ook logisch dat het de ene dag al beter gaat dan de andere. Ahja, want iedereen heeft wel eens een slechte dag. Of een mindere. Maar kijk, ons geduld is eindelijk beloond. Allee, zijn geduld is eindelijk beloond. En het mijne eigenlijk ook. Want naast het feit dat ook ik geduld moest hebben, moest ik ook nog eens het hoofd koel houden om hem er van te overtuigen om geduld te hebben... Nu is het te hopen dat het morgen ook nog lukt, anders is al ons geduld en onze euforie voor niets geweest en kunnen we terug van voor af aan beginnen. En dat zou ook ik heel jammer vinden. Want eigenlijk vind ik het wel schattig en vertederend. Het is een uniek moment, zo eentje dat nooit meer terug komt. Anders zou het ook niet zo uniek zijn natuurlijk. Om eerlijk te zijn, begon ik me toch een beetje zorgen te maken. Want geef toe, logisch is het niet. En probeer er maar eens een zinnige verklaring voor te vinden. Om nog maar te zwijgen van het feit dat het nu niet de bedoeling is om heel erg hard te gaan piekeren, want uiteindelijk lost dit niets op. Maar ja, zo ben ik, problemen moeten opgelost en liefst ook nog eens zeer gedetailleerd geanalyseerd worden. En daar moet niet te veel tijd overgaan. Al wil ik het woord "probleem" nog niet in de mond nemen. "Probleem" is zo een vies woord. Zo negatief. Laat het ons houden op "verhoogde waakzaamheid". Niet in het minst om de druk van de ketel te houden. Voorlopig toch nog. En eigenlijk liefst zo lang mogelijk. Ze moeten nog zo lang presteren en zullen nog zoveel in hokjes gestopt worden. Laat het nog maar eventjes zo, zonder gedoe, gewoon ieder op zijn eigen tempo. Want straks is het gedaan met de fun, straks is het voor echt. En "straks" is niet meer zo ver af en ik zou liever hebben dat "straks" zo binnen tien jaar is. Terwijl ik heel goed weet dat het beter zal zijn, uitdagingen en zo. Uiteindelijk kan je ze niet voor de rest van hun leven bij hun handje houden. Ik wéééét dat wel. Maar het is toch moeilijk. Het zal toch moeilijk zijn. Het siert me, dat ik dat kan toegeven. Toch?
Ach, laat ik me maar nog niet te veel zorgen maken over "straks" en genieten van "nu". "Straks" zal toch het moeilijkste zijn voor mij. "Straks" zal waarschijnlijk (hopelijk) voor hem heel tof zijn. "Straks" zal mijn verstand moeten winnen van mijn (moeder-)hart. "Straks" zal er maar een hartje overschieten, denk ik. Weet ik. Ik hou het nu al niet meer droog, wat zal dat "straks" zijn? Hij is al verwittigd. Kwestie dat hij er niet onnozel moet over doen. Alleen mama's verstaan dat. En ik kan er toch niets aan doen. Het is hopeloos...
Maar we zijn nog niet "straks".
Nog lang niet.
Nog zes lange maanden niet. Het moet eerst nog lente worden. En zomer. En dat gaat waarschijnlijk nog lang duren (neeeeeeeeeee, niet over het weer beginnen!!)...
Enfin, ik dwaal af...
Maar waar ging het nu ook alweer over?
Oja,
Het ging over "papa".
"Papa" zijn, maar vooral "papa" zeggen. Milan dan. Vandaag. Herhaaldelijk. En juist. En hopelijk morgen weer. "Mama" zegt hij al lang. Pff, dat is al lang niet meer vertederend. Soms kan het al eens vervelend zijn. Of slechte timing. Maar "papa"... nee, dat was helemaal niet vervelend. Meer nog, dat was schitterend, ontroerend, prachtig, ontwapenend! Zo eentje om in te kaderen en te koesteren, voor alle dagen van je leven. En dan die twinkeloogjes! Twee paar. Ook om in te kaderen.
En "straks"? Wel "straks" moet Milan naar school. Hij moet niet, maar hij gaat wel. Tenzij mijn hartje nog zou winnen...