Supertropisch...

Het is krokusvakantie. Omdat tante Kim vandaag niet moet werken, plannen we een uitstapje. Naar Scheldorado, een subtropisch zwemparadijs in Terneuzen.

Toen ik Milan deze morgen uit zijn bedje haalde, beloofde het nochtans een zware dag te worden: Milan huilde omdat zijn maantje (een nachtlampje dat aan de spijlen van zijn bed hangt) eraf gevallen was. Wanneer zoiets gebeurt, weet de arme schat niet meer wat te doen. Ik ben hem dan maar gaan verlossen/halen. Ik moest wel nog douchen (ik doe dat normaal altijd voor ik hem uit zijn bed haal), dus hij mocht "zijn duvels ontbinden" op de badkamer. Milan in zijn nopjes maar danig uit zijn routine, ik was benieuwd wat het gevolg zou zijn. En ja hoor, boterhammetje gegeten zonder problemen, pamper en broek aan zonder morren, dit kon niet blijven duren! Mijn geluk was al op: Milan stond daar in zijn broek met zijn pyjamashirt en er was niets meer aan te doen, hij wou niet verder. Na een hevige discussie, doorgedreven argumentatie, kwade blikken en een smeekbede om U tegen te zeggen, moesten we de strijd staken; Milan werpt zich ten gronde, op zijn kousevoeten, half in pyjama en ik dan maar de auto inladen om eventjes af te koelen. Het erge van de zaak is dat wanneer ik in de gang sta, Milan rustig de kat uit de boom kijkt, vanzodra ik in zijn gezichtsveld kom, begint de sirene weer te loeien. De snoodaard!
Ik besluit er geen woorden aan vuil te maken en moffel hem zo goed en zo kwaad als het lukt in zijn T-shirt. Dan maar zonder trui en schoenen in de auto, iets wat ook niet zo vanzelfsprekend is. Hoe het gelukt is, weet ik niet, maar dat het gelukt is, daar ben ik zeker van. Milan vond het allesbehalve fijn en moest mij dit ook luid duidelijk maken. Had het te maken met het feit dat Minniemuis (zijn knuffel) nog in de keuken lag? Ik weet het niet... Misschien wel. Of misschien had hij gewoon zijn kuren...

Als een dag zo begint, kan het alleen maar beteren. Milan pruttelt nog een beetje en ligt dwars (bijna letterlijk) als tante hem in zijn autostoel probeert vast te gespen. Maar we bereiken zonder hoofdpijn het zwembad.

Het was een tijdje geleden dat we nog waren gaan zwemmen en dat was te merken. Ik heb Milan nog maar zelden zo onder de indruk geweten. Er was nog niet zo veel volk, maar wel al redelijk wat lawaai. Hij klampt zich vast als een pasgeboren chimpanseetje aan zijn mama en laat niet los. Ik moet er eerlijkheidshalve aan toevoegen dat ik wel hou van die "beschermingsdrang". Het voelt goed om hem te kunnen beschermen en het voelt nog veel beter als hij bij jou bescherming komt zoeken. Maar tegelijkertijd wil ik ook een assertieve kleuter de wereld (lees: de school) insturen, dus laten we Milan zijn weg zoeken in het peuterbad. Op de glijbaan is het weeral de mama die vandaag iets bijleert: loslaten (letterlijk en figuurlijk). Want wanneer hij eerst de trap opgaat en de glijbaan afkomt aan twee handjes, lukt het voor beide partijen na het volledige traject een keer of vijftig te hebben doorworsteld, om zowel de trap als de glijbaan zonder hulp te bedwingen. En ik ben eigenlijk wel trots als ik hem zo vol van vertrouwen en zelfzeker de trap op zie klauteren om dan heerlijk kraaiend van plezier naar beneden te glijden en niet te verdrinken. En ik ben trots op mezelf dat ik hem de mogelijkheid biedt om zijn weg te zoeken.

Wat hebben we heleerd vandaah?
1) Hang maantjes altijd goed vast.
2) Loslaten is goed.
3) Als de GPS 20 keer zegt dat je moet "draaien waar het lukt", dan zet je hem beter uit en volg je de wegwijzers.
4) Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik zal ingijpen als Milan zich zou gedragen zoals die dominante kleuter met zijn blauwe Niveazwembandjes die van duwen zijn handelsmerk heeft gemaakt. Al hoop ik nog veel meer dat het nooit zover zal komen dat ik moet ingrijpen...