Mijn kindjes

Milan is mijn zoontje, mijn kindje. Maar ik heb nog veel kindjes, de kindjes van op de praktijk. Op school leerden ze ons dat wij "patiënten" hadden, of "cliënten". Maar bij "patiënten" denk ik aan zieke mensen, "ziekenhuis-ziek", of "dokter-ziek" en ik ben geen dokter. En "cliënten"... Een advokaat heeft "cliënten" en dat ben ik ook niet. Dus heb ik het over "mijn kindjes", zeker sinds ik geen therapie meer geef aan volwassen. Ik hou van mijn kindjes, allemaal stuk voor stuk kleine mensjes die worstelen met taal of spreken, die worstelen met d of t of au en ou. Metend rekenen en vraagstukken, de nachtmerrie van al mijn kindjes. En ik mag proberen om al die worstelpartijen in goede banen te leiden (soms is het "lijden") en de nachtmerries te verjagen. En ik doe dat graag!
Nu kwam ik vandaag twee van mijn kindjes tegen, deze morgen op de markt. En aangezien het donderdagmorgen was en zij niet op school waren, betekende dat dus dat die twee kindjes al in het middelbaar zaten en genoten van de vrijheid na de examens. En die twee kindjes waren veranderd in stoere, struise, ferme tienerjongens. And it struck me! Help, wanneer zijn die zo groot geworden. Tja, ik werk al een hele tijd en die gastjes kwamen bij mij als ze negen of tien waren. Of elf. Ofzo... En ondertussen kan dat dus al een paar jaar geleden zijn. Zo een stuk of vier. Of vijf. Ofzo... En dan zijn die gastjes vijftien, of zestien... Ofzo... En dat maakt mij ... een beetje ouder. Maar ook een beetje vrolijk. Want de schuchtere tienerjongens zeiden wel alletwee "goeiendag" tegen mij. Dus zo een strenge kan ik toch niet zijn/geweest zijn.