Zaterdag werd de voorlopig laatste fase van onze achtertuin afgewerkt. Nadat onze twee kakelende dames reeds vorige week in afzondering geplaats werden, konden we dit weekend zonder stoorzenders aan de werken beginnen. Als zou ik die miezerige regen ook zeker als een stoorzender bestempelen. Maar goed, echte werkmannen storen zich niet aan een beetje regen en zo bleven opa, papa en Milan, al dan niet in min of meerdere mate beschermd tegen de neerlag, naarstig verder werken. Meer dan 80 m² werd omgespit, rechtgetrokken en ingezaaid. Laat het gras maar groeien!
Zondag kregen we te maken met misschien wel het effect van die mindere bescherming tegen de regen. Al betwijfel ik of die regen in Milans buik geslaan is. U raadt het goed: Diarree in de hoogste graad. Tot nu toe zijn we er steeds in geslaagd om de verse pamper steeds op tijd aan te krijgen. Want geloof me, soms is die tijd zeeeeer beperkt. En hoewel de thermometer op een bepaald moment toch echt 39,5°C aanduidde, leek Milan bitter weinig last van die koorts te ondervinden. De krampen, dat was een ander paar mouwen. En als mama kan je niet veel meer doen dan extra knuffelen, extra drinken, extra pampers en voor één keer extra tuutjes. Maar op het moment dat je denkt dat het ergste achter de rug is, begint fase twee: extra k*k*. Jippiejee!
Maandagmorgen moesten we met Tom onder de MR-scanner. Hij heeft al een tijdje last van rugpijn en toen hij zei dat het tintelde in zijn been, leek het me toch tijd om eens binnenin te kijken. De beeldjes zijn genomen, nu is het wachten op de resultaten.
Toen we in het ziekenhuis aan het wachten waren, kregen we echter het slechtste nieuws en de hoofdreden van de voorbije hectische dagen: Tom zijn grootvader is in de nacht van zondag op maandag overleden. En dan staat de wereld stil en lijkt niets nog belangrijk. Dan word je geconfronteerd met waar het echt om gaat. Al weet ik nog niet precies wat dat is... Want hoe emotioneel ik ook ben, op zo een moment slaag ik er in om de nuchtere, zakelijke persoon te zijn. Waarschijnlijk helpt het ook dat het niet mijn bomma is, maar toch...
Wij dus naar het rusthuis, met Milan, want ja, je kan hem toch niet snel even ergens dumpen... Ik vroeg me wel af hoe hij zou reageren en hoe we het nu weer zouden uitleggen, maar ik zou wel zien. Milan bleek het ideale middel om de pijn eventjes te verzachten. En gedurende de dag groeide het verhaal dat Peet nu een sterretje was en dat we 's avonds wel eens zouden zwaaien... Die avond waren er geen sterretjes, maar Milan heeft wel de hele dag op Peet zitten roepen. Toch vreemd zo een kind...
En vannacht, als klap op de vuurpijl, vond Milan het nodig om ons er aan te herinneren dat er toch wel ongenodigde beestjes op bezoek waren. Ik ben vergeten tellen, maar ben er wel van overtuigd dat hij maar liefst acht (8!) pampers heeft volgek*kt op drie uur. Jammer genoeg situeerden die drie uren zich tussen 11 en 2 uur.
U zal dan ook begrijpen dat de inspiratie zich schuilhoudt, dat de woorden niet zo vloeiend opborrelen, dat de muze ver te zoeken is. Want de muze slaapt. Iets wat ik ook zou willen doen op dit moment...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten