Vervoer

Deze morgen, op een stoeleke in onzen hof in het zonneke en Milan op zijn fietske met zijn botten aan. Meer moet dat toch nie zijn!

Meer heb ik in ieder geval niet nodig. Ik ben er meer en meer van overtuigd dat we dit huisje gekocht hebben voor de tuin. Een tuin die nu "boomloos" is. Morgen komt opa helpen om onzen achtertuin nog een beetje ordentelijker te maken. Niet dat we ook een voortuin hebben, maar onze tuin is opgesplitst in een "voortuin" en een "achtertuin", maar dat ligt dus allemaal achter ons huis. Met een "hangar" in het midden. In de immo-advertentie stond dat kot als 'atelier'. Pfff, atelier, what's in a name! Een groot kot dat lelijk in de weg staat ja! U gaat er nog van horen, van dat kot. Van de afbraak van dat kot! Let maar op. Eens of morgen beginnen we er aan. Ik kijk er al naar uit!

Op de parking van de tandarts stond een poepsjieke auto en een modderachtige mountainbike. Er kwam een poepsjieke heer buiten en ik moest glimlachen bij de gedachte dat die poepsjieke heer op die mountainbike zou stappen en wegrijden. Ik ben niet blijven staan om te zien voor welk edel vervoersmiddel de poepsjiekerd ging kiezen. Mijn fantasie was leuker dan de werkelijkheid.

Milan weet zijn vervoersmiddelen ook te kiezen. Bij moeke rijdt hij op een plasticken loopfietsje. Op mijn fietsje! Het kleinnood is 29 jaar oud en hij scheurt al even hard door de bochten als ik indertijd heb gedaan. Met twee voetjes tegelijk en soms op één wiel, dat gaat sneller! Hier thuis hadden we een modernere, doch lompere versie. Rijden deed hij ook, scheuren iets minder omwille van de anti-aerodynamische eigenschappen. En tegen deuren en stoelen en tafels opbotsen, bijna total loss! Wij dus naar de winkel om een simpel plasticken loopfietsje. En vanzodra de wieltjes een beetje afgesleten zijn, zal hij hier ook scheuren. Net zoals ik gedaan heb...