Of zo voelt het toch. Vorige week zijn we in een toevallige zotte bui de fruitbomen beginnen uitgraven, zodanig dat we het "daar vanachter" ook een beetje kunnen opkallefateren. Want het is nodig. Waarbij ik onze twee onkruidwieders zeker niet wil affronteren, ze doen hun best, maar ze hebben dan ook een serieuze oppervlakte te onderhouden. En na zes jaar gezaagd te hebben over het feit dat we niet buiten konden, is het ook niet meer dan vanzelfsprekend dat we, nu we zeker buiten kunnen, onze verantwoordelijkheid opnemen. Uitgraven en kappen en zagen dus, die handel. Met de belofte dat er ooit nieuwe bomen komen. Zeker weten!
En ondertussen word ik lyrisch bij het zien van de groene kopjes die her en der, maar toch redelijk georganiseerd, komen piepen. En hoopvol bij het zien van al dat jong geweld. En vrolijk, wanneer de zon de kopjes aanraakt en de groene knopjes betovert en beschildert in de mooiste kleuren.
Een mens herleeft bij het zien van al dat moois! Eindelijk!!
Onze tuin, vanachter, toen we ons huisje vorig jaar kochten.
Boompjes gesnoeid en een beetje opgekuist, onze tuin, vanachter, zoals die er het voorbije jaar bijlag (de boom stond weliswaar wel nog recht...).
Onze tuin, vanachter, nadat we er onze lentekriebels op losgelaten hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten