Zucht...

Mijn honderdste postje mag iets speciaals zijn. Nu heb ik niet op die honderdste zitten wachten, hoor. Maar waar alles anders gewoon uit mijn vingers vloeit, is het nu toch iets moeilijker... Ik schreef vroeger al dat ik normaal een open boek ben, maar dat dat hier en nu niet altijd makkelijk is. Omwille van anderen...
Zelfs nu weet ik niet goed of ik verder kan gaan. En hoe ver...

*zucht*

Milan is er, al meer dan twee jaar. En wij zijn daar supergelukkig mee. Maar er is een niet zo'n leuke periode aan de zwangerschap voorafgegaan. Want wij zijn één van de vele koppels waarbij zwanger worden niet vanzelfsprekend is. Wij zijn één van die vele koppels waarbij zwanger worden een kwestie is van afspraken maken, bang afwachten, teleurstelling,...
Afspraken maken met het ziekenhuis, bang afwachten gedurende lange veertien dagen vooraleer we weten of het gelukt is, teleurstelling als het niet gelukt is.

*zucht*

Niet iedereen was/is het eens met de manier waarop de zaken lopen. Of hoe wij ze doen lopen...

*zuchtzucht*

Gelukkig is er ook goed nieuws: na al drie pogingen (nov dec en jan) en een rustpauze van drie maanden, zijn we nu weer in de weer met testjes. De volgende inseminatie is voor heeeel binnenkort. En net omdat ik zo een open boek ben en het niet zie zitten om hier niets over te kunnen schrijven, zorgt dit honderdste postje voor opluchting. En dan hoop ik dat heel deze zever weer vlug van de baan is...

Zal ontegensprekelijk hopelijk vervolgd worden!!