Goeiemorgen, deze morgen!

Het is paasvakantie. Dat betekent weinig werken maar des te meer "qualitytime" met Milan. Hoewel de "quality" deze morgen redelijk ver te zoeken was.
Ik heb me voorgenomen om deze morgen een aantal boodschapkes te doen, langsgaan bij het AVC (voor Tom) en het ziekenfonds. Omdat het op donderdagvoormiddag hier markt is en we dus onze auto op het einde van onze straat zullen moeten parkeren, besluit ik om met de fiets te gaan. Jammer genoeg staat het fietsstoeltje nog op Tom zijn fiets. Geen probleem, dat hebben we zo verplaatst! Tja, niet dus, want mijn kracht is niet voldoende om de moeren los te draaien. Ik sta te vloeken en te roepen tot Milan me komt troosten! "Jammer jongen, geen fietsritje." De auto is geen optie en te voet gaan, pfff, door de miezerige regen zie ik dat ook niet zitten. Dan maar thuisblijven en mijn woede koelen op de strijk. Maar ik heb zo hard gewrongen, dat mijn handen er pijn van doen, waardoor het strijken niet zo vlot gaat. Milan vindt ondertussen dat het tijd is voor een koekje. Of twee, of drie... Ik vind dat een slecht idee. Niet alleen moet hij binnen een uurtje eten, ik wil ook het snoepen een beetje beperken (ik zal mijn best mogen doen, met de paasklokken in aantocht!). Je kan het gevolg al raden: geschreeuw en geween en geklop en getier. De laatste tijd zitten de traantjes klaar, hoor! Die peuterpuberteit, amai!! Als het waar is wat ze zeggen, dat hoe erger de peuterpuberteit is, hoe makkelijker de echte puberteit later zal zijn, awel, volgens mij zal er genen echten puberteit meer komen... (een mens mag altijd dromen, hé). Milan is gaan afkoelen in de bijkeuken. Dat is het enige wat voorlopig nog helpt.
Bij zijn terugkeer is hij een beetje gekalmeerd en besluit dat de deur open blijft. Opnieuw moet ik hem ontgoochelen, de deur moet dicht want ik voel de koude zo binnenkomen. Ik maak me op voor discussie nummer twee. Het is amper elf uur! Hup, Milan terug in de bijkeuken en moeder terug aan de strijk. De rust lijkt weergekeerd. Wat later zit Milan aan zijn patatjes. Toch handig dat die alleen eet, kan ik de strijk afwerken. Tussendoor tottert het strijkijzer nog op grond (waarbij ik net op tijd beslis om er niet naar te grijpen, een gloeiend heet strijkijzer, ik moet er geen tekeningetje bij maken zeker...). Maar al bij al komen we de ochtend goed door. Milan om kwart na twaalf in zijn bed en na een half uurtje opruimen (ja meneertje heeft zich echt wel geamuseerd deze morgen) kan ik ook eten. En in tegenstelling tot gisteren, slaapt hij al twee uurtjes!