Over te weinig tijd, acute bronchitis en pavlov.

De laatste paar dagen zijn voorbijgevolgen. En normaal gezien is dit een goed teken. Maar op dit moment zou ik eens op de pauzeknop willen drukken, eens alles stil zetten, mijn hoofd leegmaken en dan met volle moed opnieuw beginnen. Maar ik ben geboren zonder pauzeknop, ik moet er dus zien door te spartelen...

Vrijdag was de begrafenis, met alle gevoelens, emoties en gebeurtenissen die relevant zijn bij een begrafenis. De zon zorgde voor een vrolijke zonnige noot en dat verzachtte toch een beetje de pijn. Nu ben ik absoluut niet katholiek, ik vind het eerlijk gezegd allemaal zever in pakskes, want hoe groot en goed God ook moge zijn, als iemand sterft, doet het pijn. Punt. Toch moest ik toegeven dat de pastoor er wonderwel in geslaagd was om zowel de eerste lezing (uit genesis, de ark van Noah) als het evangelie (iets van Lazarus) toe te passen op het leven van Peet. Ik vond dat hij een pluim verdiende! De pastoor. Alles verliep rustig tot we thuis kwamen en Mevrouw De Bruin gezellig op onze mesthoop vonden. Niet de plaats waar zij zich moest bevinden. Wij in het donker op jacht, kip terug op haar plaats en een net over hun paleis, want ik denk dat ze er over vliegt (!). In het donker want ook zaterdag hadden we bitter weinig tijd om heel de zaak goed te overdenken en met een pasklare oplossing te komen.

Zaterdag werd opa 60! En ondanks de triestige tijd, vonden we toch dat dat een beetje gevierd moest worden. We zijn lekker gaan eten en alles bij elkaar werd het toch een geslaagde dag. Tot we met een bang hartje naar huis gingen en polshoogte gingen nemen in onze Villa. Geen uitbrekers maar wel inbrekers. 2 ongenode gasten onder de vorm van jonge duifjes. Vraag me niet hoe ze de versterkte burcht zijn binnengekomen, maar blijkbaar is het mogelijk...

Zondag beloofde een lazy sunday te worden. Tot Tom op het idee kwam om aan de lenteschoonmaak te beginnen. Gelukkig beperkte zijn actieterrein zich tot de garage en de tuin. Het containerpark zal er wel bij varen! Nog vlug een bolderkar in elkaar geknutseld voor Milan en het weekend zat er weer op.

Ondertussen evolueerde de gezondheidstoestand van Milan van "alarmerend" (vorig weekend 39,5°C en diarree) over "bedenkelijk" (snotneus en lopende ogen), naar "zouden we niet nog eens de dokter raadplegen?". Maandagavond vond ik Milan bij moeke op schoot met twee rode wangen, waar menig kabouter op jaloers zou zijn geweest. Om 19 uur is de koorts begonnen en zit nauwelijks een half uurtje later al aan 38,5°C. Vlug een telefoontje naar de huisarts en we hebben geluk want hij wil ons nog ontvangen. Daar is de diagnose vlug gesteld: acute bronchitis. Remedie? Aërosol met Pulmicort, Atrovent en Ventolin. De gekende conbinatie. Omdat Milan (en wij ook) veel last hebben van zijn hoest (als je mijn hoestje kent, weet je wat ik bedoel, ik heb me al uitvoerig geëxcuseerd bij mijn zoon, maar ja, dat helpt niet...), vraag ik aan de apotheek of we daar ook nog iets voor (of tegen) kunnen doen. Onze superapotheek (want ik mocht nog binnen om kwart na acht en hij had nog een aërosoltoestel en heeft me verder nog voorzien van wijze raad en antwoordde geduldig op mijn vragen, terwijl de doorsnee-apotheker al in zijn zetel zat en niet meer gestoord wenste te worden), gaf me eucaliptusuppo's en vertelde er bij dat we dat wel een beetje zouden ruiken. Amai, ik heb Milan deze morgen uit zijn bed gehaald in ware Eucalyptussfeer! Ik hoop dat zijn gezondheidstoestand nu in positieve richting verder evolueert!

En Pavlov? Dat is voor een andere keer...

Wordt vervolgd...