Boerderij

Ik ben toch een geit. Of een kieken...
Ik zal het eventjes uitleggen vooraleer jullie dit gegeven massaal beginnen te bevestigen...
Ik was er negen maanden rotsvast van overtuigd dat die emotionele buien niets meer dan een onschuldig zwangerschapskwaaltje was. Niet dus... Ik ben een watje geworden, een "bleitmulle". 't Is niet te doen, 't is er over, of nee, het loopt over. En doe ik iets om dat tegen te houden? Bah nee, laat maar stromen die handel. Het is alsof ik de beelden/artikels/foto's ga opzoeken die mij aan het huilen krijgen. Zo ben ik deze avond een beetje aan het opruimen terwijl de TV op VTM staat. Er loopt een programma over de luchthaven, afscheid nemen, die toestanden. Tijdens het passeren werp ik een slinkse blik op het televisiescherm: Een koppel gaat in Amerika wonen en neemt afscheid van zijn/hun dochtertje. En in plaats van de TV te negeren of uit te zetten, ga ik zitten en ... juist ja...
Ik zei het toch, ik ben een kieken...