30(bis)

Het is vandaag een mooie dag om eens de balans op te maken. Eens achteruit en vooruit te kijken.
Toen ik 1 was, zong ik liedjes en zei ik versjes op die mijn mémé mij geleerd had: "Droog je tranen Pierrot, ooooooooooooo Pierrot", "Moeder had de hazelnoten in een stenen kruik gesloten, smal van hals en dik van buik , gulzig hansje zag de kruik, die wil ik niet delen dacht hij, ik zal de nootjes stelen (en toen moest hij wringen want hij zat vast, maar de rest ben ik vergeten...). Mijn mémé en mijn pépé zjn er niet meer en mijn bompa ook niet. En soms vraag ik me af hoe het zou zijn als ze hier wel nog waren...
Toen ik 5 was genoot ik van een onbezorgde kleutertijd. Alleen jammer dat je dat pas later beseft...
Toen ik 10 was, wou ik waarschijnlijk buitenspelen en juffrouw worden.
Toen ik 15 was had ik een herexamen voor geschiedenis en vond dat niet leuk want ik wou alleen maar helpen ('t is waar hé Sofie?). Het is toen dat mijn rechtvaardigheidsgevoel aangewakkerd werd. En ik ook geen juf meer wou worden want het was die dwaze stagaire (of vervangster) haar schuld dat wij in augustus moesten terugkomen. Nadien werden de herexamens in het middelbaar afgeschaft en ik moet zeggen dat ik daar alleen maar blij om kan zijn.
Toen ik 20 was, besefte ik dat het zo moest zijn, ik had nog geen zin om op mijn 21e te gaan werken, dus biste ik een jaartje. Niet geheel uit vrije wil, maar ik wist toen al dat het zo moest zijn. Want het is daardoor dat ik Tom tegenkwam en dat ik op het goede moment afstudeerde om een telefoontje te krijgen met de vraag of ik een praktijk wou overnemen. Ik heb nog geen moment spijt gehad van de keuzes die ik sinds dat bisjaar gemaakt heb.
Toen ik 25 was, ben ik getrouwd. Iets wat ik, liefst met dezelfde man, nog eens wil overdoen om nu echt te genieten van die dag...
En vandaag ben ik 30 en ik mag met een lach op mijn gezicht achterom kijken en vaststellen dat ik geen reden heb tot klagen: Ik heb een job die ik graag doe en die mij toelaat om het perfecte evenwicht te bewaren tussen werk en gezin, ik heb een gezin waar ik van geniet en terecht trots op ben, ik ben trots op de persoon die ik geworden ben, ik ben 30 en het voelt goed. En ik hoop dat we op dezelfde weg mogen verder gaan en leren en groeien. Als mens. Als vrouw. Als mama. Als gezin.
En vooruit kijken? Natuurlijk heb ik nog dromen en wensen en verlangens. Natuurlijk zal niet alles steeds gaan zoals gepland. Maar na iedere winter zal de lente komen. Dat is zeker. Al de rest niet...