Anekdotes

Enkele anekdotes die het leven met een tweejarige kleuter bijzonder aangenaam maakt:

- Sinds kort wil Milan zijn broek aandoen al rechtstaande. Zijn pamper verversen is dan ook een serieuze turnoefening geworden. Na zijn T-shirt gaat hij rechtstaan met één been in de lucht dat dan op goed gelukt in de, liefst goede, broekspijp moet belanden. Het feit dat hij ons hiervoor moet omhelzen, nemen we er graag bij.

- Het is al een tijdje dat Milan soms naar je toekomt met zijn hand op zijn poep. Als hij dan ook nog eens "aaarg" doet, mag je er zeker van zijn: kaka!

-Milan is een gewoontediertje. Alles wat je vandaag toelaat, de volgorde waarin handelingen uitgevoerd worden, ... moet morgen op net dezelfde manier gebeuren. Geen probleem, ware het niet dat Milan verschillende "verzorgers" heeft en het onmogelijk is om telkens ALLES over te brengen. Enkele voorbeelden:
* Toen het laatst zo koud was, legden we een plaid op de grond waarop Milan met zijn blokken mocht spelen. Vandaag is het niet meer zo koud en ik stel voor om met de blokken te spelen. Groot concert tot gevolg en mijnheer was niet te overhalen om (zonder plaid) op de grond te gaan zitten. Hij bleef maar naar de mand wijzen waar de plaids inliggen. Tot mijn frank viel... Plaid op de grond en we hebben zalig gespeeld!
* Op een bepaald moment laat papa Milan de melkfles dichtdoen nadat zijn beker gevuld is. De volgende dag vult moeke Milans beker op met melk en zet de fles terug in de koelkast. Miserie! Ahja, want Milan moest de fles dichtdraaien en wegzetten. Dus: koelkast open, fles uithalen, opendoen, dopje aan Milan geven, Milan draait de fles dicht en zet deze terug n de koelkast. Probleem opgelost en lekker melk drinken!

- Naar de supermarkt gaan is niet meer zoals vroeger. Je kan je niet voorstellen hoeveel mensen reageren op een kindje. Als baby was het al erg, maar sinds Milan zwaait en snoetjes trekt, moeten we een uur langer tijd uittrekken om boodschappen te doen.

- Sinds Milan kusjes geeft, vragen we daar dikwijls om. Maar Milan heeft niet altijd zin om kusjes te geven (hoe zou je zelf zijn). Wij durfden dan al eens beteuterd kijken en doen alsof we huilden. Dat werkte iedere keer. Milan komt op je toegelopen en geeft je een klinkende zoen. Maar sinds kort betrappen we hem erop dat hij zelf beteuterd staat te kijken en te piepen alsof hij weent zodat hij zijn goesting krijgt. Het gaat steeds om kleine zaken: kusjes en knuffels, op de grond zitten om te spelen,... Maar toch valt het ons op hoe hij aan het manipleren is. Voorlopig is het nog grappig, maar we gaan toch alert moeten blijven.

- Zijn favoriete spelletje in de auto:
Milan: "mama" (met een heel hoge stem)
Mama: "Milan" (met een even hoge stem)
Milan: "mama" (met een hele lage stem)
Mama: "Milan" (met een even lage stem)
Milan: "Mama" (fluisterend)
Mama: "Milan" (fluisterend)

Toen we in september 2008 op bezoek waren bij moeke en pepe aan zee, stond Milan op het terras naar de zee te kijken. Op de dijk wandelt een groep oudjes (grote groep, veel rolstoelen,...). Plots horen we geroep en zien we de oudjes zwaaien. Blijkt dat ze naar Milan aan het zwaaien waren! En Milan zwaaide terug. Pittig detail: wij stonden wel op het vierde verdiep. Die oudjes moeten nog goed gezien hebben!
Een tijdje later gaan wij wandelen en aan de "Paravents" passeren we een groep oudjes (evenveel oudjes, evenveel rolstoelen, juist, ja dezelfde groep). Ze zijn door het dolle heen als ze ontdekken dat Milan dat jongetje is waar ze zojuist naar zwaaiden op de dijk! De oudjes delen snoepjes uit. En zo proeft Milan zijn eerste snoep. En hij vond het lekker!